Głębia płaskiego obrazka, czyli... niegroźne hobby Tomasza B.: Fotoplastikon. Lubię to!

O wystawie "Fotoplastikon. Lubię to!" pisałem już w blogu z racji jednodniowej wystawy bodajże w lipcu tego roku. Dzisiaj śmiało mogę Was zaprosić do odwiedzenia Warszawskiego Fotoplastikonu, ponieważ wystawa zagościła tu na dłużej. Możecie oglądać ją codziennie, od 14 listopada do 1 grudnia, od środy do soboty. Po prostu wystarczy zajrzeć w Aleje Jerozolimskie 51 i już. A czego dowiemy się o wystawie z newsów? Fotoplastikon Warszawski pokazuje świat od ponad 100 lat. Nadszedł czas, żeby i świat zobaczył fotoplastikon! Tego zadania podjął się pasjonat obrazowania stereoskopowego i wielki miłośnik „warszawskiego staruszka” – Tomasz Bielawski. Za pośrednictwem znanego portalu społecznościowego, gdzie najczęściej spotykanym zwrotem jest „lubię to”, wysłał do liczących się w świecie fotografów stereoskopowych, krótki film pokazujący warszawskie magiczne miejsce. Jednocześnie zwrócił się z prośbą, o podarowanie jednej, autorskiej fotografii stereoskopowej. Tak powstała ta niezwykła wystawa czterdziestu ośmiu zdjęć czterdziestu ośmiu autorów, będąca swego rodzaju hołdem, złożonym warszawskiemu fotoplastikonowi przez najlepszych światowych stereograferów. Zdjęć nie da się w żaden sposób zaszufladkować, bo są tak różnorodne tematycznie i wykonane w rozmaitych technikach 3D. Obok klasycznych fotografii znajdziecie tutaj przestrzenne fotokompozycje, zdjęcia „makro” czy „hyperstereo”. Przepiękne krajobrazy przeplatają się ze scenami z życia, a nietuzinkowe portrety ludzi i naszych braci mniejszych stykają się z zagadkowym światem roślin. A wszystko łączy jedno – szacunek i wielka estyma dla magicznego miejsca, które czaruje w Warszawie od 1905 roku. I stąd także tytuł wystawy „Fotoplastikon. Lubię to!”

Autorzy: Peter Schnehagen, Gert Jan Wolkers, Imre Zsolnai-Nagy, Mirosław Majcher, Lluis Dubreuil, Faramarz Ghahremanifar, Subbiah Rathinagiri, Leszek Berchulski, Adam Piernikarczyk, George Themelis, Andrew Hurst, Laura Rocamora, Junji Ikeda, Marek Audy, Duke March, Amanda Perkins, Janusz Białas, Tomasz Bielawski, Tetsuo Imaohji, Maciej Samulski, Rod Abson, Hans van Veluwen, Jacques Raffin, Fabio Romeo, Yury Golubinsky, Andrzej Antonowicz, Andrew Lauren, Igor Goroszko, Takashi Sekitani, Roman Shmidt, Ted Whitten, Syaiful Bahri, Rolf Marquardt, Dariush Radpour, John Toeppen, Walter Theo Dubronner, Harri Hietala, Momoko Nishio, Krzysztof Ostrowski, Okano Zumi, Masui Suto, Krzysztof Jakubczak, Michael Bowman, Carleen Phillips, Harald Gaertner, Tim Farrell, Borys Wasiuk, Katarzyna Masternak-Wasiuk.

Jeżeli ktos powie, że nie ma czasu, albo, że za daleko do Warszawy, niech posłucha tej krótkiej historii, która (przyznam) i mnie wprawiła w prawdziwe zdumienie. Otóż więc... Kiedy ogłosiłem wszem i wobec na FB autorom zdjęć, że ich prace będą pokazywane w Fotoplastikonie, "achom" i "ochom" nie było końca. Wszyscy gratulowali, dziękowali i cieszyli się razem ze mną. Dostałem też jedną wiadomość od Andrew Lauren'a (jeden z autorów), że chętnie by obejrzał zdjęcia. Beż wahania odpowiedziałem, że trzeba przyjechać i nie ma problemu. Jakież było moje zdziwienie, kiedy następnego dnia Andrew napisał, że właśnie kupił bilet lotniczy z Nowego Jorku do Warszawy. Przyjadę w piątek wieczorem, w sobotę obejrzę wystawę i w niedzielę wracam. No, nie!!! Różnych pasjonatów znam, ale pierwszy raz spotykam się z takim, który przemierza pół świata tylko po to, żeby obejrzeć wystawę!!! Szybciutko zorganizowaliśmy razem z Panią Agnieszką z Fotoplastikonu, nieoficjalny wernisaż. Zaprosiliśmy polskich autorów, członków Polskiego Klubu Stereoskopowego, miłośników trójwymiaru, "krewnych i znajomych królIka" i spotkaliśmy się razem w sobotę, 17 listopada. Adrew okazał sie bardzo skromym i sympatycznym facetem. Mimo bariery jezykowej (ja nie znam angielskiego a on polskiego) jakoś się dogadaliśmy. Powiedział mi, że jest bardzo szczęśliwy z wizyty w Fotoplastikonie, że jeszcze nie widział na oczy takiego urządzenia. Na moje pytanie, czy w Nowym Jorku jest "Kaiserpanorama" odpowiedział, że nie. Aha! Odpowiedziałem triumfalnie! A w Warszawie są dwie!!! Od razu zaprzyjaźnilismy się, i jestem pewien, że swoim usposobieniem podbił serca pozostałych uczestników spotkania. Jak wiadomo czas leci błyskawicznie i nie wiadomo kiedy trzeba było się rozstać. Wracając do domu cały czas myślałem o wystawie i wspaniałym przedpołudniu. Super było! Humor popsuła mi jednak pewna pani, wjeżdżając w zadek mojego kochanego autka. Ale to już zupełnie inna historia,,,